Για όποιον δεν πρόλαβε να βρει κάποιο περιοδικό #sowhat?, εδω ανάρτησα τη στήλη Σεπτεμβρίου μετά από δική σας προτροπή. 
:) Καλή ανάγνωση.....και καλή μας διαδικτυακή επικοινωνία...#truthsintime #niafoes
:) Καλή ανάγνωση.....και καλή μας διαδικτυακή επικοινωνία...#truthsintime #niafoes
Σεπτέμβριος 2017. Το απόλυτο Κενό. Το “κουτί του τίποτα”. Αυτό χρειάζομαι. Θέλω να ξεφορτωθώ τα κουτάκια, μικρά και μεγάλα, όλα τα βιώματα, όλες τις σκέψεις. Θέλω να φτιάξω ένα “κουτί του τίποτα”. Δανείστηκα την έκφραση από τα social και του έδωσα αυτό τον ορισμό: ένα μέρος μέσα στο δίκτυο του μυαλού μου που να είναι απλά κενό, άδειο, ελεύθερος χώρος, ελεύθερος χρόνος, χωρίς σκέψη. Να δανείζομαι στιγμές από το μέλλον. Ένα μέρος που θα γίνει η φωλιά του Σεπτέμβρη μου. Τα ρωμαϊκά χρόνια η πρωτοχρονιά ήταν η 1η Σεπτεμβρίου, αργότερα μεταφέρθηκε στον Ιανουάριο. Τώρα πράγματι αλλάζουμε χρονιά. Ο 9ος μήνας κουβαλάει τα συναισθήματα της αλλαγής του έτους, κουβαλαει ένα μυστήριο με το χρόνο. Αλλάζει ο καιρός, αρχίζουν τα σχολεία, ξεκινάμε νέες Ιδέες, νέες δουλειές. Αρχίζουμε να μετράμε πάλι τις ώρες και τα λεπτά, τις υποχρεώσεις και τις εκκρεμότητες που λίγο ξεχάσαμε τον Αύγουστο. Μέσα σε όλο αυτό το κέντημα συνθηκών, ξετρύπωσε η αλήθεια του διαχωρισμού της “σκέψης” και του “είναι”. “Τώρα θα χρειαστώ ένα καφέ ” είπα στον εαυτό μου και έφυγα από το γραφείο .
Ψάχνω ένα χώρο μέσα στον εγκέφαλο, που θα μπορώ να παρατηρώ τις σκέψεις μου χωρίς παρεμβολές. Να βλέπω που με οδηγούν τελικά, και πόσο σημασία τους έχω δώσει. Να αρχίσω πάλι να τις τιθασεύω από την αγρίμια που έχουν να ξεχαρβαλώνουν το αναμενόμενο πρόγραμμα. Ναι χρειάζομαι αυτό το “κουτί του τίποτα”, να ορίζω πάλι εγώ την κατεύθυνση μου. Ε…. όχι μόνο εγώ.
Ο Κόσμος όλος γύρω μου ζητά χρόνο, τον ψάχνει, του λείπει, τον αναζητά. Ψάχνει αυτό το “κουτί του τίποτα”. Ένας χαμός που πρέπει να μπει σε τάξη να βγάλουμε το χειμώνα. Και περιμένουμε να έρθει η λύση από όλους τους άλλους και ο χρόνος χορεύει. Και αν δεν καταφέραμε να εκφράσουμε τις ανάγκες μας ούτε στον εαυτό μας; “Που να τα πούμε και ποιος να μας ακούσει”, μου λένε όλοι οι γνωστοί, και ο χρόνος χορεύει… και όλα αυτά στροβιλίζουν στις σκέψεις…. Αλλά να που η αλήθεια κρύβεται και εκείνη μέσα σε αυτό το “κουτί του τίποτα”. Μέσα στην σιωπή. Μέσα στην απενεχοποιημένη παρατηρητικότητα. Σηκώνω το κεφάλι και κοιτώ γύρω μου, έχουμε ξεχάσει να κοιτάμε στα μάτια… “δημιουργεί ενοχές”, σχολιάζει η σκέψη μου ενώ το “είναι” μου αναζητά ακομπλεξάριστα ανθρώπινα βλέμματα να επικοινωνήσει.
Ο Ήλιος έδυε πια στο Ζούμπερι και έπινα τσάι χωρίς ζάχαρη…. είχε πάει πια απόγευμα, ήταν από αυτές τις Κυριακές τις σπάνιες που βγαίνεις εσύ και ο εαυτός σου παρέα. Να το κάνουμε πιο συχνά. Θα έπρεπε να πιω ένα κοκτέιλ, ίσως να φάνταζε καλύτερα έτσι που κάθομαι με τα μουντζουρωμένα φύλλα πάνω στο μπαρ και τα γυαλιά ηλίου, μόνη μου βλέποντας το κόσμο. Δε βαριέσαι τι λένε, δε με νοιάζει. Παρατηρούσα γύρω μου το μαγαζί, και ο χρόνος χόρευε….. άξαφνα ένα πράγμα κάθισε βαριά στο νου μου βλέποντας κάποιους λουόμενους να χτυπάνε μια μπάλα, το μωρό να κλαίει, να φωνάζουν τις παραγγελίες, να φλερτάρει ο νεαρός δίπλα και μια κοπέλα να ανασηκώνει τη πετσέτα από την άμμο. Η έννοια της κίνησης. Μόνη της. Όλα γύρω μου ήταν σε κίνηση και εγώ μέσα στο μυαλό μου, στην απόλυτη σιωπή. Έμεινα στην στιγμή και ήρθε μετά από ώρες αυτό το κενό που αναζητούσα σήμερα, ο άδειος χρόνος, τα άδεια αυτά 6 δευτερόλεπτα που έψαχνα. Δημιούργησα “το κουτί του τίποτα”. Ηρεμία. Ένιωσα αόρατη μέσα στο χρόνο για λίγα λεπτά. Η σημαντικότητα αυτού του άδειου, ελεύθερου χρόνου και χώρου του μυαλού. Μου αρέσει πολύ η γεύση από λεμόνι, θα έβαζα και δυόσμο στο τσάι αν ήμουν σπίτι μου. ‘Άναψα ένα τσιγάρο. Δεν είναι εύκολο να αποκοπώ από τις σκέψεις μου, να ακούσω εν τέλη το “είναι” μου και αυτό που ορίζει το ένστικτο μου. Όμως είναι αλήθεια πως αξίζει το κόπο μια τέτοια περιπέτεια. Η κόρη μου λερωνόταν στο γαρμπίλι της παραλίας και τη κοίταζα.
Αν αγαπάς το παιδί σου, να του διδάξεις την θεραπευτική δύναμη της έκφρασης και την σημασία να επιτρέπει στον εαυτό του το “κενό”. Το “κενό” “σκέψης”, την βάση δηλαδή που θα φτιάξει το “κουτί του τίποτα”. Έτσι θα κερδίζει χρόνο από την ζωή του. Εμείς πρέπει να ελέγχουμε την σκέψη μας και όχι αυτή εμάς. Κι όμως το κάνει. Ακούγεται τρελό αλλά έτσι είναι… παρατήρησε το.
Αν προσπαθήσεις να πάψεις την σκέψη σου, να την βάλεις στο hold, θα κατανοήσεις πως έχει μια ενέργεια δικιά της, επιμένει και μπορεί και να γίνεις εσύ. Αλλά δεν είμαστε η σκέψη μας. Είμαστε όλα αυτά που είμαστε μαζί, καρδιά, πνεύμα, νους, ψυχή, αισθήσεις σωματικές, βιώματα. Συγκοινωνούντα δοχεία. Μια αλήθεια λοιπόν του Σεπτέμβρη είναι αυτή. Το “κουτί του τίποτα” είναι τα πάντα. Αφουγκράζομαι την οπτική και την αντίληψη μιας πιο σφαιρικής πραγματικότητας που ότι κάνω για τη ζωή μου το διαλέγω εγώ. Εκεί μέσα στον ελεύθερο χώρο, ελεύθερο χρόνο και στο κενό είμαστε εμείς, εκεί γεννιόμαστε, εκεί βρίσκουμε λύσεις, εκεί ερωτευόμαστε, Όχι με το νου, όχι με τη λογική, όχι με την σκέψη αλλά με το “είναι” μας.
Επιστρέφοντας σπίτι μου το βράδυ βρήκα το δρόμο μου στην "πραγματικότητα" που δημιούργησα στη ζωή μου και σε αυτήν που μου παρουσίασαν ως "ζωή" οι άλλοι τόσα χρόνια. - φωνάζει Ο Σεπτέμβρης στα βλέμματα των κουφών και ακούω τους γύρω μου ξανά... “κάποια στιγμή θα έχουμε πει τα πάντα, θα έχουμε γράψει τα πάντα και θα έχουμε δει τα πάντα σε αυτή τη γη… για ποιές αλήθειες μιλάς που δε ξέρουμε όλοι; ”Εγώ ατίθασα θα παραμείνω με την βεβαιότητα πως οι “αλήθειες” παραμένουν κρυφά προσωπικές, ένας μικρός θησαυρός που κρύβει το σώμα με την ηδονή του και αποκαλύπτει ο χρόνος με τα συμβάντα, ένα μυστήριο που καλούμαστε να μάθουμε για τον εαυτό μας, αλλά και για άλλους γύρω μας. Αυτό ίσως και να είναι όλο το νόημα στης στήλης που μοιράζομαι μαζί σας. Στο δικό μου “κουτί του τίποτα” βρίσκω και την γαλήνη που φέρνει η κυριαρχία της δικτατορικής σκέψης μου.
Αγαπώ τη θάλασσα γιατί απλά “είναι” όχι γιατί σκέφτηκε τι “είναι”
____________
