Η οικονομική κρίση κυριαρχεί σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Έχει διαφύγει της προσοχής των περισσοτέρων πολιτών, ότι η ίδια η πληροφόρηση για την κρίση έχει βιομηχανία. Είναι πολύ εύκολο να ψάξει κανείς τους τίτλους των βιβλίων που έχουν εκδοθεί τα τελευταία χρόνια και τον αριθμό των άρθρων που έχουν δημοσιευθεί σε σχέση με αυτό το θέμα, πρόκειται για μια εντυπωσιακή παραγωγή.
του Γιώργου Χαρκοφτάκη
Επειδή όλο το κοινό πρέπει να ικανοποιηθεί, το ύφος και η σοβαρότητα καλύπτουν πλήρες φάσμα, από τη λαϊκίστικη συνθηματολογία μέχρι την εμβριθή ανάλυση. Κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν μπορεί να μην έχει γνώμη για το “επαίσχυντο μνημόνιο”, τους “προδότες πολιτικούς” και το “μαζί τα φάγαμε”.
Εντυπωσιακή είναι η άνοδος των νέων “κρισολόγων” όπως ο κ. Βαρουφάκης και ο κ. Καζάκης, ο λόγος των οποίων αναμεταδίδεται με όση σημασία έχει και η επί του Όρους Ομιλία. Άγνωστοι πριν την κρίση, έγιναν δημοφιλείς με τον ίδιο τρόπο που κρεμόμαστε από τα λόγια των σεισμολόγων μετά από κάθε κούνημα του Εγκέλαδου. Οι δημοσιογράφοι τσουβαλιάστηκαν γύρω από τα μέτρα λιτότητας, ακόμα και ειδήσεις που δεν υπήρχαν έπρεπε να εφευρεθούν χρησιμοποιώντας λιγότερο τη λογική περισσότερο τη φαντασία. Σε καθεστώς όλο και μεγαλύτερης οικονομικής στενότητας και άγριου ανταγωνισμού οι αρχισυντάκτες προτιμούν τα πρωτοσέλιδα που δημιουργούν φόβο και οργή σε ένα λαό που λειτουργεί περισσότερο με το θυμικό παρά την λογική.
Η θλιβερή συνέπεια είναι ότι πολύ σοβαρά προβλήματα η λύση των οποίων είναι επείγουσα εδώ και … δεκαετίες δεν απασχολούν σχεδόν κανένα πια και περνούν στα “ψιλά”: Το χαμηλό επίπεδο της παιδείας που διαιωνίζει την πολιτική φαυλότητα και τις ανισότητες, η υπογεννητικότητα που υποσκάπτει τις βάσεις του έθνους και οι καχεκτικοί θεσμοί που λειτουργούν μόνο όταν το διατάζει ο πρωθυπουργός. Επομένως μαζί με τόσες άλλες στρεβλώσεις έχει προστεθεί άλλη μία, η μονομέρεια της ενημέρωσης γύρω από τις συνέπειες της κρίσης που συνεπάγεται την περιστολή μιας βασικής λειτουργίας της δημοκρατίας, δηλαδή της υπεύθυνης και πολύπλευρης πληροφόρησης.
Αυτό το λίγο – πολύ χαοτικό πεδίο εξυπηρετεί την εκ δίπλωση και τον ανταγωνισμό αναδυόμενων ή παλαιών συμφερόντων, που προσπαθούν να αποκτήσουν πλεονεκτική θέση για την επόμενη ημέρα της κρίσης. Μερικοί πιστεύουν ότι θα πάρουν εισιτήριο πρώτης θέσης και κάποιοι άλλοι θα ικανοποιηθούν να οδηγήσουν τις σχεδίες από το ναυάγιο στον σοσιαλιστικό παράδεισο. Το έργο τους είναι πιο εύκολο από ποτέ, διότι έχουν βρει ευήκοα ώτα στους περιδεείς νεόπτωχους πολίτες οι οποίοι είναι επιρρεπείς στις απλές και βολικές ερμηνείες.
_________________________________________