Γράφει ο Γ.Χ. Χουρμουζιάδης
Πριν από πολλά χρόνια το ελληνικό καλοκαίρι ήτανε μια απέραντη ζωγραφιά, με πολλά χρώματα. Επικρατούσαν τα κίτρινα, βέβαια έτοιμα να μετατραπούν σε φωτιά. Ετοιμα να μετατραπούν σε μια χωρίς προσποίηση ομολογία πάθους. Ομολογία μιας κρυμμένης επιθυμίας θανάτου, όμοια με αυτήν που εκπέμπουν τα ηλιοτρόπια, ζωγραφισμένα από τον μελλοθάνατο Βαν Γκογκ. Ητανε, ακόμα, το ελληνικό καλοκαίρι, πριν από πολλά χρόνια, ένας χωρίς
αρχή και τέλος γαλανός ουρανός που δεν μπορούσε να τον ανατρέψει κανένα βαρομετρικό χαμηλό από όπου και αν προερχόταν.Το ελληνικό καλοκαίρι ήτανε, επίσης, μια θάλασσα με επιπλέουσες καρπουζόφλουδες, όμοιες με τα μπουκάλια των ναυαγών, γεμάτες με μηνύματα ανέμελων περιπάτων, φλεγόμενων ερώτων και νυχτερινών ασμάτων.
Κανένα ψέμα, καμιά υποκρισία, καμιά ανομία κρυμμένη βιαστικά στο αρχείο. Ολα σε κοινή θέα και κοινή ακρόαση. Η Κατερίνα να κολυμπάει στο γαλάζιο και οι μουσικές του Τσιτσάνη να κατρακυλούν από τις ταβέρνες της παλιάς πόλης. Κι από κοντά οι απανωτές ρετσίνες του πατέρα, τα ζεϊμπέκικα του Αριστείδη, τα ντουβάρια της γειτονιάς ασβεστωμένα, χωρίς συνθήματα και οι έφηβοι να παραμονεύουν. Κι όμως όλα αυτά δεν κράτησαν για πολύ.
Το αφρικανικό θέρος επικράτησε. Ο Γράμμος γέμισε με καύσωνες αδικημένων οραμάτων. Απέναντι, στο Βίτσι δίπλωναν τα κορμιά και τελείωναν μέσα σε φλόγες που δεν είχαν χρώμα ούτε θερμοκρασία, είχαν όμως θάνατο και μισαλλοδοξία. Είχαν το μήνυμα ενός ελληνικού καλοκαιριού που δεν έμελλε να ξεχαστεί ούτε να βασιλέψει όσες πολιτικές κι αν το ακολούθησαν. Οσες φυλακές κι αν έκλεισαν στο σκοτάδι τους άδολες φωνές για μια άλλη ζωή, για ένα άλλο καλοκαίρι. Ναι, σήμερα το καλοκαίρι δεν κουβαλάει ούτε μυρωδιές, ούτε μουσικές, ούτε τα χρώματα της σχιζοφρένειας του Βαν Γκογκ.
Τις στρεβλώσεις ενός άλλου καλοκαιριού κουβαλάει. Την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να συμφιλιωθεί με τον δυόσμο και τη μαντζουράνα. Με το γαλάζιο της εφηβικής «Κατερίνας». Το καλοκαίρι που βιώνουμε στις ανύπαρκτες αυλές της παλιάς γειτονιάς, μέσα σε ετοιμόρροπα, ακριβοπληρωμένα ferry-boats, πάνω σε πλαστικές καρέκλες και κάτω από ψευδείς μυρωδιές παραδοσιακών... catering, και εξοργιστικές τηλεοπτικές συντροφιές εφιαλτικών επαναλήψεων, δεν μπορεί να είναι ελληνικό. Κι αν το καλοσκεφτείς ούτε καλοκαίρι μπορεί να είναι. Είναι μια εποχή έτοιμη να καεί κάτω από ξένους ήλιους. Να πνιγεί μέσα σε αναγγελίες πολιτικών θανάτων.
Μια εποχή που καθημερινά την απειλούν οι εφιαλτικές αποφάσεις πληρωμένων διαιτητών, πρόχειρων δικαστών, κατευθυνόμενων δημοσκοπήσεων. Μια εποχή κηρυγμένη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, χωρίς τα εναέρια σωστικά μέσα, χωρίς επαρκείς δυνάμεις κατάσβεσης. Μια εποχή, εντέλει, που έχει κολλήσει επάνω μας, χωρίς να μπορεί οποιαδήποτε δύναμη να την εξωραϊσει με ψεύτικα χαμόγελα και αποτυχημένα συνθήματα.
* από την εφημ. "ΕΘΝΟΣ" 5.8.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου